Szata roślinna

Szata roślinna to ogół roślin występujących na powierzchni Ziemi i współtworzących biosferę jako jeden z elementów środowiska geograficznego (W. Matuszkiewicz 1991). Szata roślinna jest układem dynamicznym; jej stan rzeczywisty przedstawia aktualny etap rozwoju świata roślin,  a jego porównanie z potencjalną roślinnością naturalną daje wyobrażenie o skali zmian, jakie dokonały się w roślinności w trakcie ewolucji abiotycznych i biotycznych składników środowiska. 

Polska jest położona w rozległym obszarze euro-syberyjskim i niemal w całości należy do dwóch prowincji środkowoeuropejskich: niżowo-wyżynnej i górskiej. Tylko niewielki jej skrawek, obejmujący południowo-wschodni fragment Lubelszczyzny, należy do prowincji pontyjskopannońskiej. Prowincja niżowo-wyżynna, w granicach której znajduje się około 95% obszaru województwa lubelskiego, odznacza się panowaniem lasów liściastych i mieszanych.
Charakterystyczną cechą współczesnej szaty roślinnej Polski jest jej przejściowość w stosunku do krajów sąsiednich. Polega ona na stopniowym, ku wschodowi, zaniku zbiorowisk roślinnych związanych z klimatem oceanicznym (buczyn, zbiorowisk jodłowych, ubogich lasów dębowych), a rosnącym udziałem w szacie roślinnej zbiorowisk z przewagą drzew szpilkowych (głównie borów sosnowych), typowych dla niżowych obszarów Eurazji. Przejściowość ta wynika z narastającego ku wschodowi kontynentalizmu klimatu.Przy czym na Lubelszczyźnie zróżnicowanie szaty roślinnej w większym stopniu wynika z czynników fizjograficznych i glebowych, niż klimatycznych (Fijałkowski 1993).

Województwo lubelskie znajduje się na pograniczu występowania wielu ważnych geograficznie gatunków roślin, zwłaszcza drzew i krzewów. I tak przez terytorium Lubelszczyzny przebiegają północne i wschodnie granice zasięgów europejskich, europejsko-górskich i południowośrodkowoeuropejskich gatunków drzew oraz zachodnie granice zasięgu borealnych gatunków krzewów liściastych.

ważnym geograficznym aspektem stopnia zróżnicowania szaty roślinnej Lubelszczyzny jest występowanie zbiorowisk endemicznych*, mniej lub bardziej związanych z obszarem Polski. Zagęszczenie tych zbiorowisk w regionie lubelskim jest relatywnie małe, ale i tak pod tym względem Lubelszczyzna wyróżnia się korzystnie na tle kraju, którego ¾ powierzchni jest zupełnie pozbawione zespołów endemicznych (ryc. 1). W pasie wyżynnym Lubelszczyzny zbiorowiska te są reprezentowane przez zespoły muraw ciepłolubnych. Jeden z ich rodzajów, ciepłolubne murawy nawapienne (Festucelalia villasiacae), uważany jest za jeden z głównych w Polsce niestrefowych typów roślinności o znaczeniu geograficznym.