W czasach PRL-u czasopiśmiennictwo i literatura piękna była ważnym komunikatorem społeczeństw interesujących się kulturą wysoką. Za jej pośrednictwem uaktywniały się środowiska opiniotwórcze, interesujące się wyznaczoną przestrzenią kultury. Zmiany dokonujące się w wyglądzie i wyborze tematyki czasopism z omawianego segmentu po roku 1989, dostosowywały się nie tylko do nowej sytuacji politycznej, ale również do nowego odbiorcy. Sytuację czasopism literacko – artystycznych, ze względu na ich specyfikę, nie można porównywać z sytuacją innego rodzaju czasopism, ponieważ wiązałoby się to z uproszczeniami i  nieuzasadnionymi uogólnieniami.